मेरी fattyness/fitness से मेरी उम्र का पताहि नही चलता!

माणसाच्या आयुष्यात 'फिटनेस'च किती महत्त्व आहे?
माझ उत्तर आहे, 'हो, खुप महत्त्व आहे.' म्हणजे बघा, काही सुप्रसिध्द म्हणी/सुविचार मी उदाहरणादाखल देते. 'Health is Wealth' ( उत्तम आरोग्य हाच खरा दागिना आहे.), 'Early to wake & early to rise, makes man healthy, wealthy & wise'. म्हणजे फक्त wealthy आणि wise असण पुरेस नाहिये. 'Health' नावाचा दागिना असेल तर व्यक्तिमत्त्व जास्त खुलुन दिसत. हे सगळ प्रास्ताविक करण्याच कारण म्हणजे मला माझे काही 'फिटनेस'चे अनुभव सान्गायचे आहेत.
इन्जिनिअरिन्गच्या ४ वर्षात माझ्या तब्येतीत बरीच प्रगती झाली! म्हणजे आधी जर मी खात्या-पित्या घरची वाटत असेन तर आता 'अति'-खात्या आणि 'अति'-पित्या घरची वाटायला लागले होते. सहाजिकच नातेवईक आणि मित्र-मैत्रिणीन्कडून त्याची पोचपावती मिळत होतीच मला! घरात माझ्या भावाशी माझ भान्डण झाल आणि आमची बाचा-बाची सुरु झाली की मला गप्प बसवायला त्याला एक छान उपाय मिळाला होता. मी काही बोलायच्या आतच तो म्हणायचा की 'आधी स्वतःकडे बघा आकार कुठे चाललाय ते! वाढता-वाढता वाढे, भेदिले शून्य मन्डळा!' आता दुखणारी नस दाबली गेल्यावर काय, मी पण गप्प बसायचे. पतन्ग उडवण्याचे दिवस असले की तो मला 'झब्बू' पतन्ग म्हणून चिडवायचा! बाबा मला पूर्वीही सान्गायचे पण आताही(जास्त intensly) सान्गू लागले, 'बेटा, सूर्यनमस्कार हा सर्वान्गसुन्दर व्यायाम आहे. रोज करत जा.' यातला मतितार्थ आपण समजून घ्यायचा- 'आपल अन्ग सुन्दरपणाच्या सीमा ओलान्डून चाललय, त्याकडे जरा लक्ष द्या.' तसा व्यायामाबद्दल मला आदर आहे पण तो करायचा म्हटल की 'आळस' नावाचा माणसचा शत्रू माझ्या इच्छाशक्ती(?) वर मात करायचा.
एकदा असच मी खरेदीसाठी फिरत असताना एक गजरे विकणारा छोटा मुलगा माझ्या समोर आला आणि म्हणाला, 'क़ाकू गजरा घ्या ना'. (काकू? मी? नहीSSSSS!! अरे अजून माझ लग्नपण नाही झाल.) नन्तर एकदा मला बेळगावला माझ्या मैत्रिणीच्या लग्नासाठी जायच होत. एस्.टी. ची चौकशी करण्यासाठी मी कण्डक्टरकडे गेले. तो म्हणाला, 'वहिनी, तुम्ही समोरच्या एस्.टी. मधे जाऊन बसा.'(काSSSय? वहिनी? This is too much Aparna, आता तरी हात-पाय हलवा.)
नन्तर जेव्हा नोकरीला लागले तेव्हा नाही म्हटल तरी धावपळ व्हायचीच, पण एवढ असूनही वजनाचा काटा काही हलत नव्हता! माझी आई मात्र मधेच तोन्डावर हात फिरवून म्हणायची, 'पोर किती सुकलीये कामाने'(आईच काळीज, काळजी करणारच!). पण आता मात्र मी मनावर घेतल होत. रोज सकाळी नियमितपणे व्यायाम सुरु केला. हा आता अधुन मधून तो माणसाचा शत्रू (आळस त्याचे नाव) डोक वर काढायचा, पण माझी इच्छाशक्ती त्यावर मात करायची. थोडे दिवसानी gym ला जाऊ लागले. रोज न चुकता १-१.३० तास व्यायाम करायचे. सुरुवातीला थोडा-थोडा व्यायाम करायचे पण नन्तर व्यायामाची आवड आणि stamina जसजसा वाढत गेला तसतसा व्यायामासाठीचा वेळही वाढत गेला. रोज trademillवर पळताना जाणवायच की कालच्यापेक्षा मी आज जास्त अन्तर पळाले किन्वा situps करताना जाणवायच कि आज count वाढलाय. रोज असा शरीर पिळवटून टाकणारा व्यायाम झाला आणि अन्गावर निथळणारा घाम पाहिला कि छान वाटायच. मी स्वतःवरच खुश व्हायचे. पण हो, एक मात्र आवर्जून सान्गेन,व्यायाम करत होते पण कधी 'diet'च्या नादाला नाही लागले. जमणारच नाही हो! समोर छान-छान पदार्थ दिसत असताना 'diet'च्या नावाखाली जिभ आवरती घेण आमच्या तत्त्वातच बसत नाही! तर आता हे व्यायामाच अस एक छान routine सुरु झालय. आता अगदी मी adict झालीये व्यायामाच्या सवयीची, अस म्हटल तरी चालेल.
हे अस सुरु असताना, पूर्वी मला जे अनुभव आले त्याच्या अगदी उलट अनुभव यायला लागले.खूप दिवसानी कोणी नातेवाईक/मित्र-मैत्रीण भेटले की म्हणायचे 'बारीक झालीस ग, काय करतेस?'
एकदा आईच्या एका मैत्रिणीकडे गेले होते, तर तिथे आलेल्यान्पैकी एकीने मला विचारले 'तू कोणत्या शाळेत आहेस?'(This was too much. तिच्या चष्म्याचा नम्बर वाढला असावा कारण एव्हढी बारीक मी नक्कीच नाहिये.) काही compliments अशाही मिळाल्या. 'काय अपर्णा, आणखी किती बारिक होणार, पुरे आता. काय करिष्मासारख '०' figure व्हायचाय का!' (आता या compliment देणारयाविषयी सान्गायच झाल तर - अशी व्यक्ती जी स्वतः जाड आहे. त्याची तिला जाणीवदेखील आहे, पण व्यायामाचा कन्टाळा. 'diet' तर नाहिच नाही.)
असो! तर या आणि अशा प्रकारच्या comments/compliments ऐकताना अन्गावर मूठभर मांस चढणार नाही याची काळजी मी घेत आहेच. पण राहून राहून मला दूरदर्शनवरची ती सन्तूर साबणाची जाहिरात आठवते. 'मेरी त्वचासे मेरी उम्र का पताही नही चलता' ! पण इथे मात्र आधी अस होत कि 'मेरी मोटापेकी वजहसे मेरी उम्र का पताही नही चलता'आणि आता अस आहे की मेरी fitness कि वजहसे मेरी उम्र का सही पता चलता है'